کنوانسیون مبارزه با جرایم سازمان‌یافته فراملی، معروف به «کنوانسیون پالرمو»، به عنوان اصلی‌ترین ابزار بین‌المللی برای مقابله با این نوع جرایم در سال ۲۰۰۰ به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل رسید و از سال ۲۰۰۳ برای کشورهای عضو لازم الاجرا شد. این کنوانسیون شامل ۴۱ ماده قانونی و سه پروتکل الحاقی است که الزامات مربوط به جرم‌انگاری مسائلی همچون پولشویی، فساد و ممانعت از عدالت کیفری را مطرح می‌کند و راهکارهای همکاری بین کشورها در این زمینه‌ها را شرح می دهد. پروتکل‌های متمم این کنوانسیون به موضوعات قاچاق انسان، قاچاق مهاجران و قاچاق سلاح گرم پرداخته‌اند. تا نوامبر ۲۰۱۹، به جز ۹ کشور (از جمله ایران)، سایر کشورهای عضو سازمان ملل به این کنوانسیون پیوسته‌اند.
نه کشور عضو سازمان ملل که عضو این کنوانسیون نیستند عبارتند از: کشورهای بوتان، جمهوری کنگو، ایران، پالائو، پاپوآ گینه نو، جزایر سلیمان، سومالی، سودان جنوبی، تووالو. جمهوری کنگو و ایران این کنوانسیون را امضا کرده‌اند ولی، در مجلس قانونگذاری این کشورها تصویب نشد.
امروزه، مبارزه با جرایم سازمان‌یافته در سطوح داخلی و بین‌المللی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، زیرا این نوع جرایم تأثیرات منفی و خطرناکی بر جوامع و نظام‌های اجتماعی می‌گذارند. از جمله این جرایم می‌توان به قاچاق انسان، قاچاق مواد مخدر و پولشویی اشاره کرد. کنوانسیون پالرمو به عنوان مهم‌ترین اقدام بین‌المللی در راستای مقابله با این دسته از جرایم، تلاش می‌کند تا راهکارها و شیوه‌های مؤثری را برای مبارزه با آن‌ها ارائه دهد.
